Η "Τιμωρία"

το φθινόπωρο μια φορά το χρόνο τα πουλιά φεύγουν κελαηδώντας

με βιασύνη πετώντας

πάνω απ'τον απύθμενο ωκεανό

πετούν εκεί που τα οδηγεί το ενστικτό τους

και φαντάζομαι να σκέφτονται κήπους καλυμμένους με μοναδικά λουλούδια

ναι,πετάνε προς τον κόσμο τον δικό τους 

χαρούμενα απαγγέλουν τραγούδια

κάποιο σημάδι σε στεριά & θάλασσα αναζητούν

την ιπτάμενη πανάρχαια πόλη τους να βρούν

ψάχνουν,συνεχίζουν και πετούν πάνω απ'την Πεδιάδα

σταματάνε,πίνουνε νερό από δροσερά ποτάμια και ξεκινούν

από ψηλά βλέπουν ένα μικρό έρημο νησί

εγκατελλειμένο,κατεστραμμένο απ'το χέρι των ανθρώπων

σιγά-σιγά αρχίζουν ένα μοιρολό'ι'

μετά από αναρίθμητους αιώνες

κυριαρχήσαμε στο μέρος εκείνο όπου κάθε πουλί μόνο χαρά μπορούσε να βρει

φοβισμένα,μας μισούν που το ανακαλύψαμε & το καταπατήσαμε

αυτοί όμως οι όμορφοι φτερωτοί ταξιδιώτες

είναι αγνοί δεν μπορούν να μας πολεμήσουν ή να μας βλάψουν

Αντίθετα,άλλη τιμωρία για το ανθρώπινο είδος θα επιβάλλουν

ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΕΛΑΗΔΙΣΟΥΝ,ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΑΛΗΝΙΕΣ ΝΟΤΕΣ ...