ATAΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Νιώθω πως χάνω την αίσθηση του τόπου & του χρόνου,νιώθω έντονα πως ζω ετεροχρονισμένες αγάπες & ζωές.Νιώθω πως τα σπουδαιότερα πράγματα δεν γράφτηκαν σε χρυσες περγαμηνές αλλά σε σελίδες λευκές.Νιώθω πως τα ομορφότερα κορμιά δεν είναι ντυμένα πάντοτε σε απαλά μετάξια αλλά σκεπάζονται κ από ματωμένες προβιές.Νιώθω πως τα λόγια δεν αρκούν να περιγράψουν τα πάντα..να που χρειάζονται οι κινήσεις,τα βλέμματα..οι μυρωδιές

 

Σε άγνωστα μέρη του μυαλού μου ταξιδεύω,
διασχίζω δρόμους του ουρανού και αγναντεύω
χιλιάδες ίχνη από ψυχές που τώρα ζουν με αρμονία,
είχαν βρει τη λογική μα ’χάσαν την ουσιά,
βλέπω τη γη σαν ζωγραφιά, τον ήλιο σαν πινέλο
και τρέμουν τα φύλλα της καρδιάς να προσγειωθώ δεν θέλω..

 

 

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις,
να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,
πόσα χρόνια ν' αρνηθείς προτού τα δεις,
μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν

βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν,
κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει

θα φοβίζει η μοναξιά και θα σκοτώνει
θα σπουδάζουμε για 'κείνους θα πονάμε όμως για μας
θα φωνάζουμε ο φόβος να φανεί σαν τσαμπουκάς
θα γλύφουμε όσα φτύνουμε δε θα υπάρχει λάθος
αυτά που σιχαινόμαστε θα γίνουμε με πάθος

θα δουλεύουμε περιμένοντας μια αργία
για να 'χει η μιζέρια μας και μια δικαιολογία

Χάνουμε, τι κάνουμε?
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε..