Ακόμα δέσμιος βασάνων-ερωτημάτων

Είχες ποτέ την αίσθηση οτι αναζητούσες την αλήθεια μες στο ψέμμα?
Είχες ποτέ νιώσει οτι σπατάλησες τα καλυτερά σου χρόνια?
Έχεις ποτέ σκεφτεί οτι πρέπει να γίνουν αλλαγές,να βάλλεις επιτέλους τέρμα?
Έχεις ποτέ πει οτι μετανιώνεις για όλα σχεδόν απ'όσα έχεις κάνει κι όμως να νιώθεις ακόμα ένοχος?
Έχεις ποτέ μιλήσει στα αγαπημένα σου πρόσωπα αλλά δεν γεύτηκες την συμπόνοια?
Έχεις ποτέ ονειρευτεί την γαλήνη της μοναξιάς ή να πας μια βόλτα στο απύθμενο έρεβος?
Έχεις ποτέ παρατηρήσει τον εαυτό σου να παραμορφώνεται & να μαραίνεται σαν λουλούδι?
Έχεις ποτέ συζητήσει με κάποιον κοιταζοντάς τον στα μάτια?
Έχεις ποτέ πάρει το τραίνο προς νέους ηλιόλουστους τόπους που ξεκινά όταν ακούς τ'αγαπημένο σου τραγούδι?
Έχεις ποτέ διαπιστώσει οτι περιπλανιέσαι άσκοπα σ'ένα κόσμο όπου όλα είναι ψεύτικα & σάπια?
Έχεις ποτέ οραματιστεί πως θα είναι ο παράδεισος?
Έχεις ποτέ προβληματιστεί μήπως ο πλανήτης μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φρικιαστική άβυσσος?
Έχεις ποτέ βασανιστεί από ακατανοήτους εφιάλτες γεμάτους με ανυποφορες αναμνήσεις?
Έχεις ποτέ συνηδειτοποιήσει οτι ζούσες και ζεις με παραισθήσεις?

Πες μου τώρα,στα αλήθεια έχεις ποτέ μιλήσει μη φοβούμενος τις αντιδράσεις?

Έχεις ποτέ αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις?

Πες μου τώρα,έχεις στα αλήθεια ποτέ ΖΗΣΕΙ?

Θες να γνωρίσεις την αιώνια ανάπαυση ως μια κρυστάλλινη σφαίρα ψυχρότητας,

όπου δεν θα βασανίζεται πια το μυαλό σου με την σκέψη & τα μάτια σου με την ομορφιά..??

Θες να κάνεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς 

αλλά άπραγος μένεις σκεφτόμενος οτι θα'ταν πράξη εφηβικής ανωριμότητας?

Θες να ξεχάσεις το παρελθόν σου & να κάνεις μια νέα αρχή,

μια νέα παρέα..

ΕΧΕΙΣ ΠΟΤΕ ΠΕΙ ΠΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ??

Η "Τιμωρία"

το φθινόπωρο μια φορά το χρόνο τα πουλιά φεύγουν κελαηδώντας

με βιασύνη πετώντας

πάνω απ'τον απύθμενο ωκεανό

πετούν εκεί που τα οδηγεί το ενστικτό τους

και φαντάζομαι να σκέφτονται κήπους καλυμμένους με μοναδικά λουλούδια

ναι,πετάνε προς τον κόσμο τον δικό τους 

χαρούμενα απαγγέλουν τραγούδια

κάποιο σημάδι σε στεριά & θάλασσα αναζητούν

την ιπτάμενη πανάρχαια πόλη τους να βρούν

ψάχνουν,συνεχίζουν και πετούν πάνω απ'την Πεδιάδα

σταματάνε,πίνουνε νερό από δροσερά ποτάμια και ξεκινούν

από ψηλά βλέπουν ένα μικρό έρημο νησί

εγκατελλειμένο,κατεστραμμένο απ'το χέρι των ανθρώπων

σιγά-σιγά αρχίζουν ένα μοιρολό'ι'

μετά από αναρίθμητους αιώνες

κυριαρχήσαμε στο μέρος εκείνο όπου κάθε πουλί μόνο χαρά μπορούσε να βρει

φοβισμένα,μας μισούν που το ανακαλύψαμε & το καταπατήσαμε

αυτοί όμως οι όμορφοι φτερωτοί ταξιδιώτες

είναι αγνοί δεν μπορούν να μας πολεμήσουν ή να μας βλάψουν

Αντίθετα,άλλη τιμωρία για το ανθρώπινο είδος θα επιβάλλουν

ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΕΛΑΗΔΙΣΟΥΝ,ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΑΛΗΝΙΕΣ ΝΟΤΕΣ ...

Ο μπιντές

 Είχαμε φαγωθεί μέσα μας χωρίς να το πάρουμε είδηση. Εκείνη η λουξ τουαλέτα με τον ιππόκαμπο στα πλακάκια οικόσημο, μια πάπια και γύρω παπάκια, κύκνους και παραδείσια ψάρια, νιπτήρα, λεκάνη, μπανιέρα, μπιντές, παραμπιντές, όλα απαστράπτοντα, είχανε παίξει το ρόλο τους ύπουλα, σκάψανε μέσα βαθιά μας τερμίτες, όπως το σαράκι το ξύλο, και τώρα νιώθαμε κούφιοι. Θυμάμαι όταν ήρθα από την επαρχία για πρώτη φορά στην Αθήνα και νοίκιασα ένα δωμάτιο χωρίς καμπινέ. Υπήρχε βέβαια ένας πρόχειρος καμπινές στην αυλή, αλλά έπρεπε να κατέβεις μια κατασκότεινη ξύλινη σκάλα που έτριζε και σήκωνε τον κόσμο στο πόδι. 'Ενα βράδυ που έβρεχε και μ' έπιασε κόψιμο, τα 'κανα σε μια εφημερίδα, κι αφού τα πακετάρισα ωραία, ως και κορδελάκι με φιόγκο τους έβαλα, πηγαίνοντας πρωί πρωί στη δουλειά, τ' άφησα στη μέση του δρόμου. Θα θυμόσαστε βέβαια πόσα τέτοια πακέτα συναντούσατε τότε στους δρόμους. Μερικοί τα κλοτσούσαν για να μαντέψουν το περιεχόμενο. Λέγεται πως κάποιος το πήγε στην αστυνομία χωρίς να τ' ανοίξει και ζήταγε εύρετρα. Ε, ένα τέτοιο πακέτο έφτιαξα κάποτε κι εγώ, κι ακόμη τώρα που το θυμάμαι μετά τόσα χρόνια μου έρχονται γέλια. Εκείνο τον καιρό ήμουν ένας κεφάτος άνθρωπος με λίγες ανάγκες. Ξυριζόμουν μόνο δυο φορές τη βδομάδα, όποτε είχα ραντεβού στο βουναλάκι με μια κοπέλα, που όλο βιαζόταν να γυρίσει στο σπίτι. 'Ολο σκαστή ήταν κι είχε αυστηρό αδερφό, νοοτροπία σισιλιάνου. Την παντρεύτηκα κι εγώ. Τι να έκανα; Παρά να τρώει μπερντάχι κάθε φορά που αργούσε. 'Αλλωστε, αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου, έτσι τουλάχιστον λέγεται. Πάντως, μ' αυτά και μ' αυτά, βρέθηκα μ' όλα τα κουμπιά μου γερά, είναι κι αυτό ένα όφελος, είναι κι αυτό μια ασφάλεια. Τι σιδερωμένα πουκάμισα τον πρώτο καιρό, τι καθαρές αλλαξές, γυαλισμένα παπούτσια, στο καντίνι που λένε. Είχε και δικό της σπιτάκι, ένα μόνο δωμάτιο, αλλά μεγάλη αυλή, και σιγά σιγά με τις οικονομίες μας, χτίσαμε κουζίνα κι άλλα δωμάτια. Γενικά προοδέψαμε. Πήραμε ψυγείο, πλυντήριο κι η ζωή γινόταν όλο και πιο άνετη. Μόνο στον καμπινέ καθυστερήσαμε. Στο βάθος της αυλής μέσα σε μια παραγκούλα ήταν μια τούρκικη λεκάνη που με ανάγκαζε κάθε πρωί να κάθομαι στο κότσι, αν κι αυτό ήταν μια καλή άσκηση όπως δε συνήθιζα να κάνω γυμναστική. Στην παραγκούλα υπήρχε κι ένα τενεκεδένιο βρυσάκι που το γέμιζα κάθε πρωί και πλενόμουν. Μπάνιο στη σκάφη. Το Σαββατόβραδο άρχιζε η περιπέτεια. Μ' έχωνε η γυναίκα στη σκάφη κι έτριβε μέχρι γδάρσιμο. Ας είναι. Συνέχιζα να προοδεύω. Βοηθός λογιστού ακόμα ξεχρέωνα την κρεβατοκάμαρα, βαρύ έπιπλο με κομοδινάκια κι απάνω αμπαζούρ, σιέλ στο δικό μου, ροζ στης κυράς. 'Επειτα έγινα κανονικός λογιστής, τότε που πήραμε κι εκείνο το οικοπεδάκι με δόσεις. Φυτέψαμε μάλιστα και δυο τρία δέντρα που πήγαινα στις αρχές, μετά από επιμονή της γυναίκας μου, κάθε Κυριακή και τα πότιζα. Κατόπιν ξεράθηκαν κι αυτά, πολλές οι δουλειές, αρχιλογιστής πια, γερός ο μιστός και σε λίγα χρόνια ήταν το σπίτι κομπλέ, πλην τουαλέτας. 'Εμενε σαν επιστέγασμα μιας προσπάθειας είκοσι χρόνων. "Κάποτε θα 'ρθει και της τουαλέτας η ώρα", έλεγα στη γυναίκα μου που με γκρίνιαζε πάντα, παραπονιόταν πως έρχεται κανένας επισκέπτης, θέλει να πάει προς νερού του και πέφτουν τα μούτρα της. Κι άλλωστε, τι ήταν πια ο καμπινές εδώ που φτάσαμε; Η ουρά του γαϊδάρου. Κι όπως όλα τα πράγματα που σιάχνονται μια φορά στη ζωή μας βάζομε τα δυνατά μας να γίνουν όσο πιο πολύ μερακλίδικα, έτσι και στην τουαλέτα πήρα όλα τα μέτρα μου για να σιάξω κάτι το ωραίον: 'Εβαλα πλακάκια πανάκριβα που σχημάτιζαν ένα παράξενο σύνολο με παραστάσεις διάφορες έτσι που να νιώθω ευχάριστα σε τούτο το χώρο, όλα τ' απαραίτητα είδη υγιεινής, φυσικά και μπιντέ. Τ' άλλα είδη δε με πειράξανε. Κομμάτια να γίνει. 'Εχουν μια χρησιμότητα κι ύστερα στην ηλικία που βρισκόμαστε τώρα ας απολαύσουμε και μεις κάτι. Μόνο ο μπιντές μού την έδωσε και πήρε μπάλα και τ' άλλα. Ο μπιντές.
Γιατί, όπως είμαι δυσκοίλιος και τον είχα μπροστά μου για ώρα, μου φάνηκε να με κοροϊδεύει με κείνο το μακρουλό πρόσωπό του, το 'να μάτι μπλε τ' άλλο κόκκινο, τριγωνικά πάνω στο μέτωπο και πεταμένα ίδια βατράχου, το στόμα του καταβόθρα που ρουφούσε τα πάντα με κείνο τον ξαφνικό ρόγχο τελειώνοντας το νερό, σα να μουρμούριζε: Είδες πώς σε κατάντησα; Θυμάσαι όταν πρωτόρθες από το χωριό τι λεβέντης που ήσουνα; Πώς έμπλεξες, κακομοίρη μου, έτσι, μια ζωή - ένα σπίτι; Εγώ είμαι το βραβείο μετά από είκοσι χρόνια δουλειά. Για να πλένεσαι από κάτω. Είδες που σε έφερα; Με είχανε βάλει στο ζυγό είκοσι ολόκληρα χρόνια με τη θέλησή μου (αυτό είναι το χειρότερο), για να καταλήξω εδώ μπροστά σε μια σειρά άχρηστα πράγματα, κατά τη γνώμη μου, ή που κι αν είναι χρήσιμα, π' ανάθεμά τα, δεν αξίζουν όσο αυτή η υπόθεση που λέγεται ζωή και νιάτα. Τα καλύτερα χρόνια τα σπατάλησα σαν το μερμήγκι κουβαλώντας και σιάχνοντας αυτό το κολόσπιτο, οικοδομώντας τελικά αυτόν τον μπιντέ, είκοσι χρόνια μου κατάπιε η καταβόθρα του, κι εγώ τώρα έχω μείνει στιμμένο λεμόνι, σταφιδιασμένο πρόσωπο, για ένα μπιντέ. Με τέτοιες σκέψεις τράβηξα το καζανάκι και μετά πήγα στο παράθυρο ν' αναπνεύσω λιγάκι, ν' ακούσω τον ήχο της πόλης. Από παντού ερχόταν ένας παράξενος θόρυβος. Δεν ήταν ο γνωστός θόρυβος απ' τ' αυτοκίνητα. 'Αλλου είδους αυτός: 'Ενα επίμονο πλατς-πλατς σκέπαζε κάθε άλλη βοή. 'Εστησα το αυτί και κατάλαβα. 'Ολο το λεκανοπέδιο της Αττικής είχε μεταβληθεί σ' ένα απέραντο μπιντέ κι είχαμε καθίσει όλοι επάνω και πλενόμασταν, πλενόμασταν, πλενόμασταν, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες καζανάκια χύνοντας καταρράκτες νερού, χαιρετούσαν την πρόοδο μας.

 Το κείμενο είναι του λογοτέχνη Μάριου Χάκκα (1931 - 1972)   

     ευχαριστώ πολύ τον φιλόλογο που είχα στη Γ'Λυκείου,που μου έδειξε το δρόμο ώστε να μην καταλήξω "μπιντές" ή όλη ζωή μου να περιστρέφεται γύρω απ'αυτόν ...

Ονειροπολώντας

Αυτές τις στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτα...

Εκείνες τις στιγμές που βρίσκω "φίλους" καλούς,τα ίδια τα ονειρά μου...

Τις δικές μου ψευδαισθήσεις μπορεί να έλεγε κάποιος,αλλά οκ μάλλον οι δικές του "ψευδαισθήσεις" διαφέρουν πολύ απ'τις δικές μου..

Οι δικές μου με κάνουν να "πετάω" & να ξεφεύγω για τα καλά,είναι ικανές να με "υπνωτίσουν" και να μπερδέψω τη Φαντασία με αυτό που λέμε & αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα.. 

Ναι μπορώ να "χάνομαι" στου Ονείρου τις σχισμές

Εκεί που δεν υπάρχουν πρέπει & κανόνες,εκεί οι άνθρωποι δεν με κοιτούν καχύποπτοι για την "ιδιαίτερη" εμφανισή μου και που περιφέρομαι άσκοπα στους δρόμους..

Κι εκεί όμως ο Έρωτας παλεύει για να κρατηθεί ζωντανός & εκεί οι καρδιές ματώνουν..

Με βλέπω να ζω ελεύθερα,χωρίς όρια..και οι άλλοι όμως είναι πιο ξέγνοιαστοι ξέρουν να χαίρονται,να σκέφτονται & να διασκεδάζουν..

Να τώρα με βλέπω να γράφω κάτι "στιχάκια" κάτω από το φως ενός κεριού,συλλογίζομαι το απέραντο γαλάζιο του ουρανού

το ασημένιο φεγγάρι και την αιώνια θάλασσα..

Σ'αυτά τα μέρη τα παιδιά δεν είναι "κτήματα" των γονιών τους,δέχονται φροντίδα & στοργή αλλά δεν τους ανήκουν..

Οι νέοι δεν σπαταλάνε τις καλύτερες στιγμές τους για κάτι που στην ουσία δεν είναι το παν,είναι ισορροπημένοι και όχι τρομαγμένοι & αγχωμένοι..Οι ενήλικες και τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ξέρουν την αρετή της υπομονής,την δύναμη της ειλικρίνειας,τη χαρά της επικοινωνίας και την ομορφιά της ζωής...

Κάθε ανάσα που παίρνω με γεμίζει ευχαρίστηση,κάθε κουβέντα θα ακουστεί,κάθε άνθρωπος & άλλο ον θα έχει σημασία,κάθε τραγούδι θα μας ενώνει....Κάθε νέος επισκεπτής θα υποδέχεται με χαρά και κάθε παλιός που θα "φεύγει" για νέα ταξίδια θα αποχαιρετιέται με πλήρη ευγνωμοσύνη των όσων έκανε & με το "δικαίωμα" να επιστρέψει όποτε το θελήσει...

.....Ανοίγω τα μάτια (ή μάλλον καλύτερα τα κλείνω??) και συναντώ 4 τοίχους,έναν σωρό από χαρτιά πάνω σε ένα τραπέζι-γραφείο που πάνω του λιώνει ένα μοναχικό κερί..

Σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τον καθρέφτη που βρίσκεται απεναντί μου..Άλλη μια εκδρομή είχε τελειώσει..Για στάσου λίγο νιώθω παράξενα,από μέσα απ'το μυαλό πετάγωνται σκόρπιες σκέψεις,απ'το στόμα μου βγαίνει ένας ακατάπαυστος καταιγισμός ασύνδετων λέξεων..Ξυπνούν εικόνες,χτίζονται τώρα μπροστά μου κτίρια άνετα με ζωηρά χρώμματα,φυτρώνουν δέντρα & λουλούδια,ζωάκια μπλέκονται μαζί με τους ανθρώπους!!

-ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ??ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΑΠΟΔΡΑΣΩ Ή ΝΑ Τ'ΑΛΛΑΞΩ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ?..

-.........ΟΧΙ "ΑΠΛΑ" ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΣΑ ΠΑΛΙ ...

 

τι είναι αυτό που σε φοβίζει?...

Φεύγουνε οι αιώνες
σαν αρχαίοι παγετώνες,σαν εικόνες
λες πως όλα είναι μύθοι
κι' όλο τρέχεις μες στα πλήθη
όμως δεν έχεις ξεφύγει...

US AND THEM

Us, and them
And after all were only ordinary men.
Me, and you.
God only knows it's not what we would choose to do.
Forward he cried from the rear
And the front rank died.
And the general sat and the lines on the map
Moved from side to side.
Black and blue
And who knows which is which and who is who.
Up and down.
But in the end it's only round and round.
Haven't you heard it's a battle of words
The poster bearer cried.
Listen son, said the man with the gun
There's room for you inside. [...]

Ερωτήματα ??...

τι μας τυραννά & τι το μυαλό μας αποσπά?

τι η ζωή ζητά & τι μας προσφέρει χαρά?

τι σιωπηλά μέσα μας μιλά & τι η καρδιά μας λαχταρά?

τι μας κυνηγά & τι είναι αυτό που μας γελά?

τι σκέφτομαι τόσο & γιατί "πνίγω" τις σκέψεις μου με δάκρυα?

τι ονειρεύομαι τόσο & γιατί πλέω χωρίς κατάρτια?

γιατί ενώ ζούμε στα ψεύτικα πεθαίνουμε πραγματικά??

γιατί δεν ζω εφιάλτες στον ύπνο μου αλλά όταν έχω τα μάτια μου ανοιχτά??

γιατί δεν μ'αφήνεις να σου μιλήσω?

γιατί με φοβάσαι??..αφού ξέρεις οτι θα σε στηρίξω

γιατί δεν θες να βγάλω τις αλυσίδες,με θεωρείς εγκληματία?

γιατί υποτιμάς έτσι εμένα & τον εαυτό σου?..δώσε λίγη σημασία...

από πότε το παίζεις ενήλικας? από πότε το παίζεις ήρωας?

από πότε έχεις για παρέα το ψέμμα?από πότε φλερτάρεις με την τρέλα?

από πότε σκέφτεσαι μοναχά με το μυαλό σου?από πότε έχεις να σκεφτείς με την καρδιά σου?

ποιός σε πλήγωσε ενώ πίστευες οτι ήσουν άτρωτη?

ποιός σε επηρέασε τόσο και σε κατάντησε άβουλη?

ποιός σε ξεγέλασε και σε απογοήτευσε?

ποιός σε άκουσε και σε έσωσε?

ποιός σε αγκάλιασε και από προβλήματα σε απάλλαξε?

ποιός σε εμπιστεύθηκε,σε προειδοποίησε και ποιός τελευταίος έκλαψε? 

.................. 

 

ATAΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Νιώθω πως χάνω την αίσθηση του τόπου & του χρόνου,νιώθω έντονα πως ζω ετεροχρονισμένες αγάπες & ζωές.Νιώθω πως τα σπουδαιότερα πράγματα δεν γράφτηκαν σε χρυσες περγαμηνές αλλά σε σελίδες λευκές.Νιώθω πως τα ομορφότερα κορμιά δεν είναι ντυμένα πάντοτε σε απαλά μετάξια αλλά σκεπάζονται κ από ματωμένες προβιές.Νιώθω πως τα λόγια δεν αρκούν να περιγράψουν τα πάντα..να που χρειάζονται οι κινήσεις,τα βλέμματα..οι μυρωδιές

 

Σε άγνωστα μέρη του μυαλού μου ταξιδεύω,
διασχίζω δρόμους του ουρανού και αγναντεύω
χιλιάδες ίχνη από ψυχές που τώρα ζουν με αρμονία,
είχαν βρει τη λογική μα ’χάσαν την ουσιά,
βλέπω τη γη σαν ζωγραφιά, τον ήλιο σαν πινέλο
και τρέμουν τα φύλλα της καρδιάς να προσγειωθώ δεν θέλω..

 

 

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιεις,
να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,
πόσα χρόνια ν' αρνηθείς προτού τα δεις,
μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν

βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιουν,
κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει

θα φοβίζει η μοναξιά και θα σκοτώνει
θα σπουδάζουμε για 'κείνους θα πονάμε όμως για μας
θα φωνάζουμε ο φόβος να φανεί σαν τσαμπουκάς
θα γλύφουμε όσα φτύνουμε δε θα υπάρχει λάθος
αυτά που σιχαινόμαστε θα γίνουμε με πάθος

θα δουλεύουμε περιμένοντας μια αργία
για να 'χει η μιζέρια μας και μια δικαιολογία

Χάνουμε, τι κάνουμε?
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε..

Χαίρετε !!

ΧΕΙΜΑΡΡΩΔΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑ ΛΟΙΠΟΝ,Ε??? ΧΜΜΜ.....Με τον χαρακτηρισμό  "χειμαρρώδης " εννοώ την ορμητικότητα και τα δυνατά ξεσπάσματα που έχει ένας χείμαρρος-είτε γεμάτος από κρύα νερά μαζί με πέτρες και κλαδιά,είτε ένας χείμαρρος εφοδιασμένος με σκέψεις,ιδέες...- και η  "Αρμονία  " σημαίνει την ηρεμία,την ισορροπία,την αναζωογόνηση πνεύματος(αλλά και σώματος)- όχι μια κατάσταση ψυχρότητας ...την αρμονία την επιθυμεί ο άνθρωπος για να εκφράσει και να υπερισχύσει σε όσα δεν τον καλύπτουν ή τον κουράζουν-.Κυρίως αυτά θέλω να δείξω επιλέγοντας αυτήν την ονομασία.
          Είμαστε μπερδεμένοι,χαμένοι και σκορπισμένοι ενώ με τα στενά όρια της πραγματικότητας είμαστε μαζί με κόσμο,μαζί με άλλα άτομα,είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο..Περίεργο εμένα μου φαίνεται.

•      Αχ,αχ..Ειλικρινά δεν πιστεύω οτι υπάρχουν έξυπνοι και χαζοί άνθρωποι,δεν πιστεύω σε καμία ελίτ(ομάδα ατόμων που θεωρούν πως είναι εκλεκτά).Πιστεύω όμως στον άνθρωπο στις δυνατοτητές του και οτι οτι υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι,πολιτισμοί,απόψεις,κλπ.

• Όλοι "εν δυνάμει" μπορούμε να κάτσουμε και να "φιλοσοφήσουμε",να αναλύσουμε και να κοιτάξουμε κατάματα τα προβλήματα ή αντίστοιχα να σκεφτούμε γεμάτοι ευγνωμοσύνη τα όσα μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα.Είναι εύκολο να κρίνουμε τους άλλους και να έχουμε την πεποίθηση(άλλοτε σωστή άλλοτε λανθασμένη) οτι εμείς τουλάχιστον δεν κάνουμε τα ίδια λάθοι,οτι εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε "βυθιστεί " και ακόμα βρισκόμαστε στην επιφάνεια και μπορούμε να αναπνεύσουμε.

• Πολλές φορές αισθανόμαστε να μην αντέχουμε άλλο.Νιώθουμε (ευτυχώς ακόμα νιώθουμε,είναι θετικό σημάδι αυτό) οτι δεν πάει άλλο,οτι "πνιγόμαστε" και οτι δεν μας καταλαβαίνει κανείς (ή σχεδόν κανείς).Πάνω σε αυτήν την κατάσταση,σκεφτόμαστε πως είμαστε μόνοι και οτι ίσως εμείς φταίμε που περνάμε έτσι,δηλαδή οτι εμείς έχουμε κάποιο πρόβλημα και παίρνουμε "πολύ " σοβαρά τα πράγματα ενώ οι "άλλοι" οι "κανονικοί " δεν κάθονται να "κολλάνε" και να επηρεάζονται τόσο απ'όσα τους συμβαίνουν. 

 Εγώ συχνά "κυριευόμαι" από ακατάληπτες σκέψεις,από "ορμητικούς χείμμαρους" που με κάνουν να θέλω να τα σπάσω όλα γύρω μου και αμέσως να βάλω τέλος σε οτι με ενοχλεί..Είτε είναι όσα βλέπω και γενικότερα αντιλαμβάνομαι οτι συμβαίνουν στην κοινωνία,είτε είναι οι σχέσεις μου με άλλα πρόσωπα (φιλικά,οικογενειακά,απλά γνωστά..),είτε είναι ο ίδιος ο εαυτούλις μου.Κι όμως,ενώ το μυαλό μου (όσο έχω από αυτό) είναι ήδη γεμάτο και περιμένει εντολή για πυρ,μετά από λίγο και χάρις στην ανεκτίμητη βοήθεια της μουσικής,φίλων (ή καλύτερα λίγων ατόμων που εμπιστεύομαι και που τους ευγνωμονώ απεριόριστα και που θα συνεχίσω να κάνω οτι μπορώ για εκείνους-ες) και οτι άλλο με γεμίζει (π.χ. το γράψιμο),επέρχεται η ηρεμία και όλα ξεθυμαίνουν..Ξεχνιούνται (αν κ εγώ προσωπικά δεν συνηθίζω να κορο'ι'δεύω τον εαυτό μου) και επανέρχονται πάλι,όταν τελειώσει η δύναμη και η επίδραση των "φαρμάκων"...Ολόψυχα πιστεύω στον ανθρώπο και είμαι της άποψης οτι έχουμε πολλές δυνάμεις,αλλά περιοριζόμαστε (δεν λέω σίγουρα υπάρχουν πολλές δύσκολες και ακατάλληλες συνθήκες,αλλά δεν μιλάω για την εξαίρεση..) και το τραγικό είναι οτι ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΜΕ! 

ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΜΕ...ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΤΑΛΗ ΧΡΟΝΟΥ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΗΛΩΝΕΙ ΑΠΑΘΕΙΑ.ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΜΕΝΕΙΣ ΑΠΛΩΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ (ΑΝ Κ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ  Η ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ),ΟΤΑΝ ΔΕΝ  "ΚΥΝΗΓΑΣ  ", ΟΤΑΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΚΑΙ  "ΜΑΡΑΙΝΕΣΑΙ  "...ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΛΥΠΗΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΑΠ'ΤΟ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ,ΝΑ ΚΛΕΙΝΕΣΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΝΑ  "ΜΑΡΑΙΝΕΣΑΙ  "  ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΣ-Α  ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΓΕΡΝΑΣ,ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΣΟΥ,ΝΑ ΧΑΝΕΣΑΙ ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΤΙ (ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΑ) ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ...  

    

 

ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ,Η ΩΡΑ,ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ...ΡΕ ΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ "ΠΡΩΤΑΓΟΝΙΣΤΕΣ" ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΜΑ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ (ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΕΡΕΒΟΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ,ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ) ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΜΕΡΙΜΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ,ΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΣΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ  ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ..

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΗΝΥΓΑΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ,ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΑΝΑΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ (ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ???) ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΟΘΥΜΑ ΤΟ ΘΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ..ΕΤΣΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ (ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ) ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΙΑΣΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ,ΧΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΩΡΑΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΖΗΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ.

η κάθε πράξη δεν έχει μόνο μια πλευρά..
αν είμαστε άνθρωποι δεν θα πρέπει να κάνουμε πολλόυς διαχωρισμούς όσον αφορά το σώμα και το πνεύμα μας..Αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι θα πρέπει να βλέπουμε ταυτόχρονα και με τα μάτια της ψυχής μας και με τα μάτια που βρίσκονται πάνω στα προσωπάκια μας..
αν θέλουμε να ''βλέπουμε " τα όσα ονειρευόμαστε δεν χρειάζεται να κρατάμε κλειστά τα μάτια μας αλλά να κάνουμε προσπάθειες για την επιτευξή τους και να κρατάμε τα ανοιχτά,να αντικρύζουμε το πραγματικό πρόσωπο του κόσμου,ΤΗΣ ΖΩΗΣ