EΠETEIAKO ( Ή ENA AΛΛIΩTIKO ΠAPAMYΘAKI )

Eδώ και πολλά χρόνια τριγυρνώ 

με οδηγό την αγάπη,την αλήθεια με σύμμαχο τον γαλάζιο ουρανό

Έχω ταξιδέψει σε πολλά άγνωστα,ξεχασμένα μέρη μήπως βρω τον πολυποθητό μου προορισμό

αλλά όπως φαίνεται ίσως χρειάζεται να πάω και σε άλλες χώρες,τόπους μυστήριους που κανείς δεν ξέρει

Μόνος πάντοτε από τότε που ήμουν μικρό παιδί

...ναι,από τότε άρχισα να αναζητάω την απάντηση στο γιατί

Μόνος πάντοτε,αλλά κατάφερα να γνωρίσω,να περιηγηθώ σε τόπους και μύθους που ποτέ κανείς δεν θα φανταστεί

πόλεις,βουνά,θάλασσες και ποτάμια διασχίζω κάθε βράδυ αγναντεύοντας το ολόλευκο φεγγάρι δακρύζω

Είμαι περίεργος,πάντοτε ένιωθα ξένος στον τόπο που γεννήθηκα

Έχω γίνει πολύ διαφορετικός από εκείνη την στιγμή που κάτω από το Δέντρο αποκοιμήθηκα..

Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισε για μένα ο χρόνος να σταματά

Έγινα οραματιστής μιας νέας κοινωνίας,μιας ουτοπίας 

..ναι έγινα ο εκφραστής μιας πρωτόγνωρης νοσταλγίας

Ταξίδεψα και στις πέντε ηπείρους,όμως γύρισα πίσω χωρίς αληθινούς φίλους

Απομονώθηκα...Απομονώθηκα σαν άγριο θηρίο στην φιλόξενη κλίνη της Φύσης

Κάπου εκεί στα δέντρα & στις σπηλιές είδα & τελικά γνώρισα την ομορφότερη γυναίκα που έχω συναντήσει

Επιβλητική η όψη της,ψηλή με κατάμαυρα μακριά μαλλιά 

Αναμφίβολα έμοιαζε με φιγούρα που έχει ξεπηδήσει από παραμύθια πολύ παλιά

Πλησίασα προς το μέρος της και την χαιρέτησα φιλικά

ακίνητη έμεινε για λίγο,κοιτάζοντας με επίμονα μα και προσεκτικά

Της μίλησα:" Ποιός λόγος σε κάνει και βρίσκεσαι εδώ?Στη μέση της απόμακρης κοιλάδας??Μήπως έχεις χαθεί,θες βοήθεια νεαρή μου κυρά??"

Χαμογέλασε και ευγενικά μου αποκρίθηκε:"Είμαι προστάτης αυτού του δάσους.Με λένε Αγνή.Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου,δεν χρειάζομαι όμως βοήθεια."

Συνέχισε να μιλά λέγοντας:"Συγχώρεσε με,αλλά είμαι γριά πια και ξεχνάω πολλά..Ζω για χιλιετίες στο δάσος και έχω αιώνες να δω μορφή διαφορετική απ'αυτή των ζώων.Μπορείς να μου πεις τι είσαι,γιατί δεν σε αναγνωρίζω??"

Έκπληκτος & τρομοκρατημένος της απάντησα οτι είμαι ένας άνθρωπος που δεν άντεχε άλλο να ζει μέσα στη πόλη κι ήρθε στο δάσος μήπως είναι εκεί το ιδανικό σπιτικό του.

Σκέφτηκε σιωπηλή για λίγο κι έπειτα κοιτάζοντας με,είπε:" Άνθρωπο είχα να δω πάνω από 1 0 0 0 χρόνια  σ'αυτό το μέρος,γι'αυτό δεν κατάλαβα τι πλάσμα ήσουν.Ξέρω όμως πολύ καλά τους προγόνους σου και μου έδειξε μια ομάδα πιθήκων που υψώνονταν σε ένα πελώριο δέντρο με ατέλειωτα,αχανή κλαδιά..Όπως σου είπα είμαι γερασμένη και γι'αυτό ξεχνάω,αλλά τώρα ξύπνησαν απ'τον ληθαργό τους μνήμες,εικόνες,βιώματα και ορίστε γιατί είχα ξεχάσει το είδος σου,εσάς τους ανθρώπους..

Ο ΛΟΓΟΣ ΗΤΑΝ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΤΑ ΣΑΣ ΚΡΑΤΗΣΑΝ  ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΟΝΑΧΑ  ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ..

Λέγοντας μου αυτό χάθηκε ξαφνικά μέσα στην άγρια βλάστηση κι έμεινα μόνος να σκέφτομαι αν είμαστε τίποτα μπροστά στο μυστήριο του κόσμου όπου ζούμε κι αν αυτό που αντιλαμβανόμαστε & ονομάζουμε ως πραγματικότητα,δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αφελής & ασφαλής εξήγηση στα καθημερινά μαγικά πράγματα που βιώνουμε,χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει..???;;;?...    

Y.Γ: Είναι επετειακή γιατί μ'αυτήν εδώ συμπληρώνονται 25 αναρτήσεις,25 καταρράκτες που πηγάζουν απ'την Χειμμαρώδη Αρμονία ..

 αυτός εδώ είμαι σε μια απ'τις πιο "νορμάλ" φωτογραφίες μου-στα αλήθεια :p -