Ο Γιατρός

Δεν ξέρω πραγματικά αν κανείς άλλος καμιά φορά αισθάνεται οτι έχει φτάσει στο τέρμα..οτι λίγο ακόμη και φτάνει στο τέλος...

Δεν ξέρω αν συμβαίνει συχνά το μυαλό τους να είναι εξουθενωμένο απ'τις άπειρες ώρες σκέψεων (που ίσως δεν οδηγούν πουθενά,αν και κάποιο όφελος σε μένα το είχαν και το έχουν και γι'αυτό αναζητώ απεγνωσμένα την συντροφιά τους) και έτοιμο να "γεννήσει" ιδέες είτε σωτηρίας,είτε απόγνωσης,είτε αρμονίας,είτε καταστροφής...
Αυτόν λοιπόν τον καταιγισμό σκέψεων δεν τον αλλάζω με τίποτα,αυτή την αίσθηση να "χάνομαι" και να "ταξιδεύω" πέρα απ'τις ήδη υπάρχουσες διαστάσεις την ζητάω...Κι ας εκείνη την ώρα,όταν δηλαδή αναγκαστώ να πάω στην απόμακρη στάση γι'αυτό το "ταξίδι" νιώθω οτι 'εντάξει δεν πρόκειται να καταλήξω πουθενά και το μόνο που θα καταφέρω αναλύοντας τόσο τα πράγματα είναι να αισθανθώ ακόμη πιο απαισιόδοξα'..Πράγματι είναι λίγο επίπονη η όλη διαδικασία,όμως ακόμη και να "πέσω χαμηλά" και να απογοητευθώ σιγά το πράγμα απλώς θα κλάψω με καυτά δάκρυα...

Οχι,όχι μην ανησυχείται δεν έχει παραμορφωθεί το προσωπό μου απ'τα δάκρυα,τα σημάδια που με αφήνουν είναι στην ψυχή μου..ΔΕΝ ΞΕΡΩ  ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΟΛΥ ΕΞΑΓΝΙΣΤΙΚΟ,ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟ ΣΚΕΨΕΩΝ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΒΡΟΧΗ ΔΑΚΡΥΩΝ...

Σίγουρα μου κάνει καλό,μου δίνει στήριγμα και την εικόνα οτι αφού κατάφερα να αντιμετωπίσω κι αυτήν την κατάσταση θα τα καταφέρω και στην επόμενη..Τίποτα δεν είναι μάταιο και εμείς μπορούμε να ξεπεράσουμε και ν'αντέξουμε πάρα πολλά (αυτό δεν σημαίνει βέβαια οτι θα πρέπει να αφήνουμε να ζούμε καταστάσεις άσχημες,θα πρέπει να αγωνιζόμαστε και για τον αυτοσεβασμό μας) και κυρίως συναισθηματικές πληγές ..Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.???

ΜΜΜ...Αμέσως μετά τον ίδιο τον εαυτό μας ναι..Πρώτα απ'όλα όμως θα πρέπει να συμφιλιωθούμε και να ενδιαφερούμε,να φροντίσουμε εμάς τους ίδιους,τότε είμαστε οι καλύτεροι και πιο καλοπροαίρετοι   "γιατροί  "

ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΙ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ ΤΟ "ΘΕΜΑ" ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ :P

Προσπαθώ μάταια να "λερώσω" το χαρτί
Αι στα κομμάτια,το σάλιο μου το νιώθω πιο πικρό και από χολή
Μες την απόλυτη σιγή, ο καθένας στο καβούκι του χωμένος...ουρλιάζω με όλη μου τη φωνή
Φωνάζω,ταρακουνιέμαι ολόκληρος,ξεσπάω..κι όμως είμαι ακίνητος και επικρατεί ως συνήθως σιωπή




   Πως άραγε να περιγράψω τα όσα νιώθω,τα όσα πέρασα?
   Ωρες ατέλειωτες λες κι ο χρόνος είχε σταματήσει,δεν μου έχει μείνει τίποτα όλα τα έχασα
 Μαρτύριο...Ηθελα επιτέλους να περάσουν οι μέρες και να φύγω και να μείνουν πίσω οι Ερινύες για όσα έπραξα ή δεν έπραξα
   Επιστροφή λοιπόν σ'ένα άλλο κλουβί,σε μια άλλη ρουτίνα,σε μια άλλη "βιτρίνα"..Σταμάτησα τις "φιλοσοφίες" για λίγο για ένα πράγμα είχα ανάγκη..έκλαψα


Πολλές φορές δεν μπορώ να συγκρατηθώ
Λέω πάει ως εδώ ήταν..θα μουρλαθώ
Αλλη μια "αντρίκια" υπόσχεση οτι θ'ΑΦΕΘΩ
Συγχρόνως κι άλλη μια βουβή,κρυφή,πούστικη παραδοχή πως σε ο,τι τύχει θ'αρκεστώ




  Στον εσωτερικό μου κόσμο τίποτα δεν μένει όρθιο,παρά το οχυρό που έχω βάλει ελάχιστα άτομα
  Είμαι βλάκας..μόνος,τελείως μόνος κάθομαι και "χτίζω" ξανά αναμνήσεις,συναισθήματα,σχέσεις που συνέχεια καταρρίπτονται..και μετά πως με τους ανθρώπους που ΑΓΑΠΩ πως να ρίξω άγκυρα?...
  Δεν θέλω να βρω μέσα απ'αυτούς καταφύγιο,θέλω να τους γνωρίσω & να με γνωρίσουν καλύτερα...Λέτε αυτή η επιθυμία μου να ανήκει στα όνειρα τα άπιαστα??...
 Μεγάλωσα...Απότομα,ανατρεπτικά,ώριμα ~ ανώριμα,άσκοπα,άπειρα ...








Υ.Γ: Περίεργη φάση κι εγω εγκλωβισμένος κι ρίχνω όλες τις ευθύνες πάνω μου...Δεν ξέρω...